Inspiracje

W jednym z wywiadów, prezes ruchu OCOC (Nasz Kraj Nasz Wybór) w USA – Douglas MacGregor, opisał Waszyngton jako miejsce okupowane przez darczyńców. Stwierdził, że grupy lobbystów przejęły demokrację, zastępując ją korporacjonizmem. Wnikając w szczegóły, przekonująco zobrazował zjawisko.

https://www.youtube.com/watch?v=wn8KxL6sMyI&ab_channel=TheJayMartinShow

Legalizacja korupcji

„Należy skorygować dzisiejszy system, który zamiast demokracji działa jako okupacja miliarderów. Podobnie było po wojnie secesyjnej, kiedy działali magnaci kolejnictwa jak Vanderbilt, potem Standard Oil z Rockefellerem, potem doszedł J.P. Morgan. Wtedy jednak mieliśmy innych przywódców. Oni rozumieli, co się działo i potrafili ukrócić łączenie zjawiska władzy z pieniądzem. Przy wielu zastrzeżeniach do Roosevelta, wiedział on jak rozbijać monopole. Długi czas wiedzieliśmy, jak nie dopuścić do sprawowania władzy przez darczyńców, ale teraz to już zamierzchła przeszłość”.

„Żyjemy w systemie zalegalizowanej korupcji (nazwanej ładnie lobbingiem – przyp. tłum.). Chcąc spędzić 10 minut na spotkaniu z senatorem, co znam z doświadczenia, obowiązkowo trzeba wpłacić 15 000 dolarów na poczet jego kampanii wyborczej. Rozmowę o tym odbyłem z senatorem McCainem chyba w 2015 roku, ale on nie akceptował tego zwyczaju. Senator Bernie Sanders próbował niedawno przegłosować ustawę potępiającą zbrodnie wojenne dokonywane przez siły izraelskie w Gazie. Poparcia inicjatywie udzieliło zaledwie 15 osób. Kilku Demokratów i Republikanów podeszło do niego później, twierdząc, że popierają stanowisko, ale nie mogą postąpić inaczej. Gdyby któryś z nich to zrobił, miliony dolarów zaangażowane byłyby w celu zniszczenia go. Nigdy już nie byłby wybrany, byłby skończony”.

„To obraz jak silne są niektóre grupy lobbystów. Bez cienia przesady, izraelska grupa jest pod tym względem najskuteczniejsza. Koncentrując się na jedynym tylko zadaniu -poparcia dla Izraela, są oni bardzo skuteczni. Przekonywanie odbywa się w ten sposób, że przedstawiają propozycję poparcia wyborczego kwotą miliona dolarów, zastrzegając, że jeśli nie spełnisz oczekiwania, postawią na kogoś innego, komu złożą identyczną ofertę. Bierzesz ty, czy twój konkurent zależy od ciebie. W ten haniebny sposób demokracja została zakładnikiem pieniędzy”.

Świadomość obywateli

„Dawne grupy interesów przemysłowców zastąpiły elity nowych technologii. Jak w tej sytuacji przedstawia się mentalność przeciętnego mieszkańca Kansas, Seattle, jego zainteresowanie tym, co dzieje się poza granicami własnego kraju, to wielki problem. Trafnie został ujęty przez hiszpańskiego generała: „Amerykanie są dla siebie odrębną planetą mającą własną orbitę”. Traktują siebie jak pępek świata, co poza ich granicami – nie przedstawia znaczenia, pod warunkiem że nie dotyka kogoś w rodzinie, sąsiedztwie. Duża liczba obywateli USA zasila siły zbrojne, albo ma kogoś w rodzinie służącego w armii. Zainteresowanie wzbudzały kiedyś traktaty handlowe pozwalające żyć w środowisku cieszącym się dobrobytem. W okresie błędnych decyzji administracji Billa Clintona, prowadzony sondaż uliczny, oceniający poziom społecznego zaangażowania w naprawę państwa obnażył, że póki Amerykanina stać na zakup 6-paku z piwem, by spokojnie obejrzeć turniej sportowy transmitowany w telewizji, nie ma on ochoty zajmować się sprawami polityki wewnętrznej, czy zagranicznej. Niekontrolowana władza, bierność społeczeństwa prowadzą do przewrotu” – ostrzega Douglas MacGregor. Władza wie doskonale na przykładzie Rewolucji Francuskiej, że świadomych jest garstka, a szerokie masy ruszają do buntu dopiero kiedy problemem jest brak chleba powszedniego. Te rzesze są jak drzemiący gigant.

W sytuacji widocznych strat militarnych ponoszonych na misjach, interwencjach, zorientowano się w Ameryce, że póki są one nieznaczne, buntu nie będzie. Kiedy w 1982 roku doszło do zbombardowania koszar w Bejrucie, do Ameryki wróciło z pompą bohaterstwa 300 ciał byłych żołnierzy. Ronald Reagan zrobił z tego podniosłą patriotycznie uroczystość, witając szczątki. Obywatele wyciągnęli własne wnioski, ale Biały Dom również; podjęto zalecenie, by nie kumulować strat w jeden dzień, podzielić je na kilka terminów, organizując przelot trumien choćby przez kilka miesięcy, by nie tak ostentacyjnie pokazać zakres strat.

Do czasu kiedy atakowane były państwa słabe, pozbawione zwłaszcza obrony przeciwlotniczej, prestiż Ameryki utrzymywał się na oczekiwanym poziomie. Wyborcze tyrady powtarzają więc mit o niezwyciężonej, najdoskonalszej armii świata. Wystarczy przywołać wspomnienie historyczne z doświadczeń Francuzów, Brytyjczyków w toczonych wojnach kolonialnych; wydawali się niezwyciężeni. Kiedy w roku 1914 zaistniała potęga niemiecka, ich potencjał został boleśnie zweryfikowany. Podobnie dziś przybierając rolę imperatora upadającego cesarstwa, zachowuje się prezydent USA. Darczyńcy politycznego teatru zachęcają, by zdobywać wciąż kolejne przyczółki, sycąc próżność władzy. Skuteczny to sposób na jej ośmieszanie i systematyczne osłabianie. Połączone Fundusze na rzecz Demokracji i CIA zamawiają kolorową rewolucję w państwie X, obalają rząd, by jak to było w Kazachstanie – wycofać się jak niepyszni. To samo w Gruzji skończyło się podobnie. Sukcesem była Ukraina w 2014 roku. Na takie działania sypie się milionami dolarów bez wiedzy o szkodliwości skutków. A przecież George Soros był doradcą do spraw bezpieczeństwa narodowego w administracji Joe Bidena.

Póki ludzi stać na kredyt hipoteczny, dwa samochody, śpią spokojnie. Na pytanie kiedy ludzie obudzą się z letargu, powraca motyw rewolucji w Paryżu.

Niedopuszczalna marginalizacja

Jako były wojskowy, patriota z nawykiem dowodzenia, pułkownik MacGregor wolałby uniknąć sytuacji rewolucyjnej w państwie. Koordynacja ruchem obywatelskim OCOC właśnie przechodzi do fazy konkretnego rozwiązania problemu granicy południowej między USA i Meksykiem. Wpisując się w pomysł prezydencki o szczelnej obronie granic, w porozumieniu z innymi wojskowymi wystosował apel o pilne wycofanie oddziałów amerykańskich z Syrii, oraz Europy Wschodniej. Aktualne zaangażowanie zaledwie 1500 żołnierzy do kontroli granicy z Meksykiem liczącej ponad 3300 kilometrów jest zdecydowanie niedostateczne. Do skutecznego przejęcia kontroli, w ocenie MacGregora potrzeba minimum 50 tysięcy żołnierzy, czy nawet 150 tysięcy, bo to jest wojna – wojna z kartelami narkotykowymi, która rokrocznie kosztuje 120 tysięcy istnień ludzkich.

Na własny użytek

Dużo pilniej, od Elona Muska, przydałby się Polakom wojskowy autorytet rozumiejący zamknięcie granicy z Ukrainą jako kluczowe dla bezpieczeństwa Polski i jej mieszkańców. Zawieszenie działalności dyplomatycznej i ambasady Ukrainy do czasu ustania konfliktu tego państwa — to oczywistość. Ewentualne warunki dwustronnej współpracy gospodarczej dopuszczalne byłyby wyłącznie w oparciu o zestaw warunków uzgodnionych w referendum ogólnokrajowym z obywatelami. Jest rzeczą niedopuszczalną, by polskojęzyczni stronnicy Ukrainy zawierali jakiekolwiek umowy bez wiedzy i akceptacji Polaków.

Opracowanie i tłumaczenie: Jola
Na podstawie: YouTube.com
Źródło: WolneMedia.net

 

Czy społeczeństwo mogłoby nie płacić podatku dochodowego?

Rozszerzając tytułowe pytanie, czy przynajmniej zdecydowana większość polskiego aktywnie zawodowo społeczeństwa (95%) mogłaby nie płacić podatku dochodowego? Uważam, że absolutnie tak i posłużę się rządowymi danymi na potwierdzenie tej tezy w przystępny (jak mam nadzieję) sposób dla czytelnika wszelkiej maści.

Czemu miałoby to służyć? Za główny cel widziałbym finansowe ulżenie tym, którzy faktycznie tego potrzebują. Ponoć państwo służy obywatelom, a nie na odwrót. Ale również jako pobudzenie gospodarki, wzrostu produktywności i PKB kraju, a więc i tzw. ogólnego dobrobytu. W typowej nauce ekonomicznej do osiągnięcia tych celów służą narzędzia fiskalne w dwóch formach.

1. Wzmożone wydatki państwa — ulubione narzędzie przez tych, co sterują tym organizmem.

2. Redukowanie podatków — niechętnie i zazwyczaj dość niemrawie stosowane.

Radykalne zniesienie podatków dochodowych dla grupy wchodzącej w skład I progu podatkowego (95%) doprowadziłoby do znacznej poprawy sytuacji gospodarczej i wydatnego wsparcia większości gospodarstw domowych. Przekładając to na łatwo wizualizowane liczby, to tak jakby (niemal) każdy czynny zawodowo otrzymał 13 pensję. Pieniądze, które wyda, w najbardziej efektywny dla niego i bliskich sposób. Siłą rzeczy pobudzi to znacząco gospodarkę, a więc skorzystamy wszyscy.

Popatrzmy na liczby z zeszłego roku. Całość dochodów budżetu państwa to 682 mld zł. Podatek dochodowy pobierany od ludzi (PIT) wynosi 102 mld zł, z czego szacunkowy dochód PIT od I. progu podatkowego (95%) społeczeństwa wynosi około circa 23 mld zł, a szacunkowy dochód PIT od II progu podatkowego (5%) społeczeństwa około circa 79 mld zł. 23 mld zł (z 682 mld) daje 3,3% całego budżetu Polski opłacane przez 95% produkcyjnego, pracowniczego społeczeństwa. Żaden przedstawiciel tej grupy nie zarabia więcej niż 10 tys. miesięcznie (brutto).

Należy wziąć pod uwagę, że ten szacunek (23 mld) jest mocno zawyżony choćby poprzez fakt nieuwzględnienia ulg i odliczeń (rząd nie czuje się w obowiązku udostępniać tych danych publicznie).

Widać wyraźnie, że podatek od dochodów Polaków (tych nie najbogatszych) stanowi zaledwie mały ułamek całości dochodów państwa. I gdyby się chciało, z łatwością można by ścieśnić rozdmuchany budżet, aby ułatwić życie niezamożnym ludziom. Same wydatki na pomoc Ukrainie w każdym z ostatnich 3 lat wynosiły średnio 19 mld zł. NBP w latach 2020-2021 wydrukował z powietrza 144 mld na poczet zakupu obligacji rządowych, aby wesprzeć budżet państwa (przy okazjonalnym zarobku banków komercyjnych, a jakże!).

Tutaj dłuższa dygresja. Taki dodruk oczywiście wygenerował dość mocno zauważalną inflację — ale jak profesor Glapiński z wielkim znawstwem ekonomicznym stwierdził, inflacja była winą Putina… Oczywiście profesor zdaje sobie sprawę, jak się rzeczy mają, nie bądźmy naiwni. Pytanie dlaczego tak mówił i kto mu to kazał. Ale to już inna 'bajka’.

W budżecie na rok 2025 cały szacowany dochód z PIT wynosi również 102 mld zł. Gdzie całość deficytu jest rekordowa dla postkomunistycznej Polski zarówno strukturalnie (brak niemal 1/3 środków budżetowych) jak i nominalnie, gdyż równa się 289 mld zł. Za ten niezrównoważony budżet ktoś zapłaci, a tym „ktosiem” będą Polacy. Albo w formie inflacji, czyli tzw. ukrytego podatku, wiążącego się z rozmyciem wartości posiadanych środków pieniężnych — wskutek ich nadmiaru/nadpodaży na rynku. Albo poprzez nadmierną ilość kredytów, od których odsetki będą wykańczać przyszłe państwowe budżety. Czyli przerzucanie problemu na przyszłość przy jednoczesnym jego nawarstwianiu.

Ciekawe ile z tego deficytu sfinansuje NBP poprzez ponowny dodruk pustego pieniądza. A że gros z tego będzie finansowane przez emisję Obligacji Skarbowych, jest niemal pewnikiem, że bank centralny będzie je odkupywał na rynku wtórnym. Nie chcę krakać, ale być może prawdziwa inflacja (wyższa niż ta obecnie) dopiero przed nami i będziemy za nią mogli podziękować dzisiejszemu rządowi.

Wracając do tematu, idąc dalej w poszukiwaniu dochodów zamiennych, to wraz z duchem czasów można by pokusić się o użycie ceł na wybrane produkty. Minimalne i nieznacznie odczuwalne dla przemysłu 1% cła na polski import (1440 mld) dałyby około 15 mld zł dla budżetu.

Można? Jak się chce to oczywiście, że tak. Ale po co. Jak to mawiał u Sowy imć Morawiecki, Polacy mają harować za miskę ryżu i jeszcze dziękować za to. Nie było tak? Dlaczego polski rząd w pierwszym rzędzie nie myśli o swoich obywatelach, którym ponoć służy. Ciężko to zrozumieć nie uciekając się do różnych teorii popularnie zwanych spiskowymi.

Zastanawiające jak to w takim razie jest, że to niby wszystko takie oczywiste, więc gdzie tkwi haczyk. Wszyscy są zaślepieni? Politycy wraz z wiodącymi ekonomistami? Patrząc, jak to się działo za czasów pandemicznych, to już mnie nie dziwią mechanizmy kształtowania się konsensusu w danych dziedzinach ludzkiej aktywności.

Wielu ekonomistów odrzuca z marszu taki pogląd drastycznej redukcji podatków, powołując się na mityczne tzw. „negatywne bodźce do pracy”, które by powstały w wyniku eliminacji podatków. Większość ekonomistów, o ile nie należy do liberałów spod sztandaru Miltona Friedmana, to zazwyczaj zadowala się tym na poły religijnym dogmatem. Nie próbując nawet zastanowić się nad jego sensownością pod różnymi kątami.

Gdyż negatywne bodźce mogą mieć rację bytu i powinny być rozpatrywane wyłącznie w kontekście zniesienia wszystkich, wszelakich podatków. Czyli coś, co jest skrajnie mało wykonalne w dzisiejszej rzeczywistości. Stąd uważam, że powoływanie się na te ustalenia jest formą manipulacji. I to, że jest ona tak skuteczna w swej propagandzie, wystawia dość kiepską ocenę mainstreamowym ekonomistom. Zarówno pod względem merytorycznym jak i moralnym — zależnie po której stronie wiedzy stoją.

Obecna partia rządząca kanclerza Tuska proponowała coś częściowo podobnego, zanim została wybrana do reprezentowania narodu polskiego (tzw. Obietnica wyborcza) w formie zwanej rozszerzoną kwotą wolną od podatku. Zarabiasz do 60 tysięcy rocznie = nie płacisz. To było ponad rok temu, na jesieni 2023.

W kwietniu 2024 premier pokazowo zobowiązał swojego ministra do zaczęcia prac nad tym projektem. W październiku stwierdzono, że chyba nie da rady tego przeprowadzić, gdyż koszty wyniosą 40 mld, choć ekonomiści dowodzili, że spokojnie można zejść do 31 mld (cytując ich za Money.pl). W lutym, na dzień dzisiejszy, rząd skapitulował, nie da rady spełnić tej obietnicy, koszty określił na 56 mld (pewnie uwzględnił w tym wzroście drastyczną inflację, którą, jak wspomniałem, zapewne rozpęta), a ponieważ mamy wydatki na wojnę (autentyczne słowa!), to trzeba z niej zrezygnować.

A jednak znowu wina Putina. Tym razem odpowiada on za niespełnienie kiełbasianych obietnic Tuskogangu.

Sądzę, że będzie dość wymowne, gdy sparafrazuje pewnego kołchozowego dygnitarza objeżdżającego swego czasu powodziowe tereny: „Nie ja wam wybierałem premiera”.

Autorstwo: grohmanon
Źródło: WolneMedia.net